Van Wassenaer Obdam was de zoon van Jacob van Wassenaer Obdam en Adriana Sofia van Raesfeld. Hij studeerde rechten in Leiden en erfde op 22-jarige leeftijd kasteel Twickel met de daarbij behorende landgoederen. Tussen 1715 en 1718 maakte hij een grand tour door Europa. Hij werd lid van de Ridderschap van Overijssel. In 1745 overleed zijn oudere broer Johan Hendrik kinderloos en erfde Unico tevens de familiebezittingen in het westen des lands. Daardoor werd hij ook lid van de Hollandse Ridderschap, gecommitteerde der Staten-Generaal, hoogheemraad van Delfland, raad der Admiraliteit van Rotterdam, bewindhebber der VOC-kamer Hoorn en Enkhuizen, en gezant van de Republiek in Frankrijk. Tevens was hij Commandeur van de Duitse Orde.
In 1723 trouwde hij met Dodonea Goslinga, dochter uit een aanzienlijk Fries adellijk geslacht. Deze familie bezat belangen in de scheepvaart, die later door vererving in het bezit van Unico Wilhelm kwamen. Unico ging veel om met adellijke personen en leden van koninklijke huizen. Deze personen bezochten ook kasteel Twickel, dat door Unico als zomerverblijf werd bewoond. In de winter woonde hij in Den Haag aan de Vijverberg of aan het Noordeinde. Na de dood van zijn broer bewoonde hij het paleisachtige huis aan de Kneuterdijk, dat in 1816 werd verkocht aan het Koninklijk Huis. In dat gebouw is nu de Raad van State gehuisvest.

Een musicus van adel

Veel ging hij om met Willem Bentinck, heer van Rhoon en Papendrecht, in wiens huis wel concertbijeenkomsten werden gehouden. Ook Unico was zeer muzikaal, maar het was in die tijd niet de gewoonte dat iemand van adel zich als musicus presenteerde. Toch heeft hij bekend muzikaal werk nagelaten. Het belangrijkst zijn wel de zes Concerti Armonici, die eeuwenlang waren toegeschreven aan Pergolesi.

Willem de Fesch, een tijdgenoot van Johann Sebastian Bach, is een belangrijke componist en violist uit de eerste helft van de 18e eeuw. Zijn composities zijn duidelijk beïnvloed door het werk van Arcangelo Corelli, Antonio Vivaldi en Georg Friedrich Händel. Zijn eigen, nogal markante temperament geeft veel van zijn muziek echter een unieke plaats in de Europese muziekgeschiedenis. Verscheidene werken zijn helaas verloren gegaan.

Willem de Fesch trouwt met de dochter van zijn vioolleraar Carl Rosier in 1710. Als concertviolist treedt hij ook enkele malen op in Antwerpen, in elk geval in 1718, 1719 en 1722. I In deze periode verschijnen zijn eerste composities in druk: duetten voor twee violen en een aantal concerten en sonates voor diverse kleine (strijk)ensembles. In deze muziek volgt De Fesch de stijlkenmerken van zijn tijd. Hij onderscheidt zich door de virtuoze cadensen, klaarblijkelijk bedoeld om door de componist zelf te worden uitgevoerd.

In 1725 vestigt Willem de Fesch zich in Antwerpen. Hij volgt hier Alphonse d’Eve op als kapelmeester van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Al spoedig krijgt hij conflicten met het kapittel, naar het schijnt vanwege zijn wangedrag. Sommigen spreken van een onberekenbaar, zelfzuchtig en onzorgvuldig karakter. Intussen componeert hij enkele missen en instrumentale sonates die in Brussel uitgegeven worden. Deze werken vertonen een grotere expressiviteit en eenvoud, zoals die ook in de Italiaanse stijl uit deze periode (Corelli en Vivaldi) naar voren komt. Uiteindelijk moet De Fesch zijn betrekking in Antwerpen opgeven.

Willem de Fesch en zijn vrouw vestigen zich in 1732 in Londen, hij als violist, zij als zangeres. Londen behoort met Parijs en Milaan tot de belangrijkste muziekcentra van Europa. Händel heeft in Londen al geruime tijd grote successen met zijn opera’s en (later) oratoria. Zijn eerste Engelse oratorium ‘Esther’, wordt uitgevoerd in 1732 en het jaar daarop volgt De Fesch’ oratorium ‘Judith’, dat in 1740 nogmaals op het programma staat.

Quirinus van Blankenburg ontving zijn eerste muzieklessen van zijn vader, Gerbrand Quirijnsz van Blankenburg, stadsorganist van Gouda. Deze wees hem op de nieuwste ontwikkelingen op muziekgebied in Italië en de daartegenover achterhaalde muziekstijl in eigen land. Quirinus meldt daarover in Elementa musica hoe zijn vader kooplui de opdracht gaf om uit Venetië de allernieuwste muziekdrukken mee te brengen, ”hebbende verstaan dat de musiec in Italien tot een veel hooger trap van volmaaktheid was geklommen. Deze waren d’eenigste die hem konden vermaken. En, wanneer ik daar na in myn jeugd zou musiec leeren, zo mogt ik anders geen boeken als deze gebruiken; waar mede dan myn gedachten wierden opgevolt; ’t welk van dien uitslag was dat ik geen andre lomperyen mogt hooren”.

Eerste organist

In 1699 werd hij de eerste organist van het door Johannes Duyschot gebouwde orgel in de Nieuwe Kerk in ‘s-Gravenhage. Van Blankenburg was een veelgevraagde muziek- en klavecimbel-leraar van adellijke en hooggeplaatste personen, waaronder vrijwel zeker tussen 1700 en 1707 Unico Wilhelm graaf van Wassenaer. In de jaren 1713 tot 1715 werd de in Den Haag verblijvende prins Friedrich Ludwig von Württemberg-Stuttgart zijn klavecimbel-leerling. Voor hem componeerde hij de cantate L’Apologie des Femmes. Deze cantate is een antwoord op “Les Femmes” van de Franse componist André Campra, uitgegeven in 1708, waarin die het leed door de liefde veroorzaakt beschrijft en waarin hij zo ver gaat een lijst op te stellen van weinig aantrekkelijke karaktertrekken van vrouwen (de kokette, de wijze, de vadsige, enz.). De dichter vindt echter troost in de schoonheid van de natuur en verzaakt voor altijd aan het vrouwelijke geslacht. In de cantate van Van Blankenburg, gecomponeerd 1713 of 1714, wordt een catalogus van vrouwentypen gegeven waarin de negatieve karakteristieken in Campra’s cantate worden gekeerd ten gunste van de vrouwen.

Joost van den Vondel (1587-1679)

was een Nederlands dichter en toneelschrijver, die algemeen gezien wordt als de grootste schrijver en dichter uit de Nederlandse taal. Hij is geen componist. Vondel schreef liederen op toendertijd bekende zangwijzen.